Miejsce duchowości w doświadczeniu choroby

“Doświadczenie choroby somatycznej i psychicznej jest doświadczeniem całej osoby, żyjącej ze świadomością własnej niepełności. Radzenie sobie z chorowaniem wymaga negocjacji z chorobą, która wtargnąwszy w czyjeś życie, skradła uprzednio oczywistą, domyślną świadomość własnej pełni. Duchowość w swojej wielorakiej ekspresji potrafi podtrzymywać więzi i integrować chorego z ludźmi; zarówno tymi żyjącymi, jak i tymi, którzy odeszli i potomkami. Duchowość może też odbudować więź pomiędzy chorą osobą a Bogiem czy innymi duchowymi istotami. Może ona wprowadzać element uspokojenia w pełną napięć i walki relację z chorym ciałem. Badania na obszarze psychoimmunologii i psychoendokrynologii wskazują na istnienie jakiegoś fizjologicznego mechanizmu, dzięki któremu duchowe przekonania i praktyki wspomagają proces leczenia pewnych chorób. Jaki to mechanizm? Na razie możemy się go jedynie domyślać. Krótko mówiąc, duchowość daje człowiekowi cały szereg środków i metod ustawiających chorobę na właściwym dla niej miejscu, tak, by nie wpływała bardziej na życie niż wynika to z jej biologicznej konieczności. Zbyt mało dotąd psychoterapia jako nauka stosowana, skorzystała z tego repertuaru.”